[ad_1]
امیرصدری در روزنامه شرق می نویسد: یکی از سخنرانان مجلس از ملت ایران گلایه کرد که این افراد همه جان خود را فدا کرده اند و حتی فرزندان خود را از دست داده اند اما اکنون از نان و روغن هم نمی گذرند.
پاسخ های زیادی در پاسخ به اظهارات زیر (که کم نیستند) به ذهنم خطور کرد، اما به عنوان یک رسانه دوست دارم خاطراتی را در قسمت ترجمه بیان کنم:
استخدام در رسانه ها همان داستان ثروتمند برزیلی است که در قلب شهر سائوپائولو خودی خاص ساخت. این شهر با دیوارهای بلند و پست های نگهبانی اش اجازه نمی دهد که هیچ فردی از طبقه بالا به این شکل زندگی کند و ساکنانش در شهری با بیشترین تعداد گدایان در شهر و شیوه زندگی اکثریت زندگی می کنند. از مردم شهر افسانه ای است و البته بعداً ثروت ثروت و دارایی را نیز به شبکه های اجتماعی ترجمه می کنیم.
استخدام اخبار دیگر از میلیاردرهای هندی که به زندگی روزمره هزار نفر تبدیل می شود که یک شبانه روز رویای یک کابوس را می بینند و ارزش ماشین بیش از صد خانواده است. و مشاغل دیگر از جمله ثروتمندترین آفریقای جنوبی بودند که برای قایق و هلیکوپتر در فضاهای خصوصی و خارج از شهر در فضای مجازی به رقابت پرداختند.
یا یکی از ثروتمندترین افراد کشور همسایه ترکیه که باید با چند محافظ زندگی کند و فقط در حضور نگهبانان مسلح زندگی کند تا از طبقه خشمگین از این فاصله محافظت کند. یا شاید پیش از این از آرژانتین شنیده بودیم که 5 درصد از ثروت در اختیار 5 درصد از جمعیت و 5 درصد از ثروت در اختیار بقیه افراد جامعه بوده است.
فکر نمی کردم نام برزیل، هند، آرژانتین و ترکیه پاک شود و نام ایران نوشته شود!
اینچینن برادر بود، در زمانی که این مردم گرانبهاترین دارایی ها بودند، ایران جامعه ای بود و امید بود، نه جامعه ای بی طبقه، بلکه با طبقات اجتماعی نزدیک به هم و بدون تمایز طبقاتی وحشتناک.
اکنون با وجود اختلافات طبقاتی در ایران، می‌توان با گزارشی به رسانه‌ها، از املاک و مستغلات خاص، شکل شهرنشینی در قلب شهر را برای ساکنان «خاص» به خود گرفت. روش زندگی آنها است.
در آن روزگاری که مردم از همه چیز «همه» بودند، اما اکنون هیچکس نمی‌داند که «همه» وجود خارجی دارد، همه می‌توانند یکی باشند و به خاطر «همه» چنین چیزی وجود ندارد. به عنوان بحث اقلیت و اکثریت، توقع اکثریت از خودگذشتگی و حتی مدارا، مانند دست دادن ثروت و قدرت اقلیت است، آیا اقلیت می خواست؟
[ad_2]
