در رفتن اخترشناسان موفق در یک کشف جذاب، چیزی عجیب و شگفت انگیز را در مرکز کهکشان راه شیری و همچنین یک کهکشان مارپیچی مینیاتوری را در حین چرخش به دور یک ستاره غول پیکر کشف کردند.
طبق گزارشات فرارو، این ستاره که حدود 6 سال نوری از زمین فاصله دارد و در نزدیکی مرکز کهکشان قرار دارد، متراکم و غبارآلود، تقریباً 5 برابر اندازه خورشید، و درون قرص بزرگی از گاز در حال چرخش است که به “ستاره جلویی” معروف است. “. خود دیسک دارای عرض نجومی 1 واحد است که برابر با فاصله بین زمین و خورشید است.
این دیسک‌ها به قدری در جهان گسترده شده‌اند که مانند ستاره‌های شعله‌ور عمل می‌کنند که به ستاره‌های جوان کمک می‌کنند تا به میلیون‌ها سال نور و درخشندگی عالی تبدیل شوند. اما ستاره شناسان هنوز چیزی شبیه به این را ندیده اند. کهکشانی به شکل مینیاتوری که به طرز خطرناکی به مرکز خود کهکشان نزدیک است. بنابراین سوال اساسی این است که این مینیاتور مارپیچ چگونه به وجود آمده است و آیا نمونه های دیگری از آن وجود دارد؟
بر اساس مطالعه جدیدی که در سه ماه اول ماه در مجله Nature Astronomy منتشر شده است، ممکن است پاسخ یک جنایت مرموز و تقریباً سه برابری زمین برای تعیین مدار صحیح خارج از قرص های مداری کافی نباشد. محققان با استفاده از مشاهدات مینیاتور میلی متری / زیر نظامی آتاکاما (ALMA) در شیلی، با استفاده از مشاهدات دریافتند که به نظر نمی رسد این دیسک به گونه ای حرکت کند که یک مارپیچ طبیعی باشد. در عوض، آنها بر این باورند که دیسک، به معنای کلمه واقعی، بر بدن نزدیک دیگری تأثیر می گذارد – احتمالاً یک شی مرموز که سه برابر بیشتر از چیزی که هنوز در آن نزدیکی قابل مشاهده است، غرق شده است.
برای بررسی این فرضیه، تیم از شبیه‌سازی استفاده کرد تا ببیند آیا هر یک از این مدارها می‌توانند بدن را به اندازه کافی به قرص‌هایی نزدیک کنند که به شکل مارپیچی درآیند. آنها دریافتند که اگر چیزی مسیر خاصی را طی کند، حدود 2 سال پیش می تواند از روی صفحه عبور کند و باعث شود که گرد و غبار کافی به مارپیچی از موجودات زنده ای که امروزه می بینیم متلاشی شود. لو زینگ، یکی از نویسندگان این مطالعه، از رصدخانه آکادمی علوم چین، در بیانیه ای اظهار داشت: افراد دیگری نیز وجود دارند.
این مطالعه، علاوه بر ارائه اولین تصاویر مستقیم از کهکشانی از ستارگان در مرکز کهکشان، نشان می‌دهد که اجرام فرازمینی ممکن است بتوانند کهکشان‌های ستاره‌ای را به اشکال مارپیچی تبدیل کنند که معمولاً فقط در مقیاس کهکشانی دیده می‌شوند. به گفته محققان، از آنجایی که مرکز کهکشان راه شیری میلیون‌ها فوت ضخیم‌تر در سواحل آن است، احتمالاً رویدادهای مشابهی به این شیوه منظم رخ خواهند داد. این بدان معناست که مرکز کهکشان ما ممکن است پر از مارپیچ های مینیاتوری باشد که فقط منتظر کشف هستند.
منبع: Sciencealert
ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو
