همانطور که به گذشته می چرخم و به سال گذشته نگاه می کنم، اولین چیزی که به ذهنم می رسد تصاویر ناراحت کننده و داستان های بی شماری از درد و رنج میلیون ها هندی، ترس و اضطراب، خشم و ناامیدی و مشکلات آنها است. و برای بقا در دنیای جدیدی که کاملاً تحت سلطه ویروس کرونا است که مسئول میلیون ها مرگ در سراسر جهان است مبارزه کنید.
در 24 مارس 2021، قرنطینه سراسری 21 روزه اعلام شده توسط نخست وزیر نارندرا مودی، در اقدامی شدید بی سابقه برای شکستن زنجیره عفونت های ناشی از ویروس COVID-19، یک سال کامل می شود.
هنوز به یاد دارم که در خانه نبودم که نخست وزیر به طور ناگهانی حوالی ساعت 20 در 24 مارس سال گذشته در تلویزیون ملی ظاهر شد و بدون هشدار قبلی اعلام کرد که یک قرنطینه سراسری سه هفته ای برای جلوگیری از گسترش ویروس کرونا اعمال خواهد شد. کرونا مرگبار
با یکی از بستگان نزدیکم اورژانس پزشکی بود و من برای دیدنش به بیمارستانی در ساکت رفته بودم. پزشکان به تازگی بستگانم را بعد از عمل جراحی چهار ساعته او به بخش خصوصی منتقل کرده بودند و ما در آنجا بودیم و از او مراقبت میکردیم، بیاطلاع از آنچه در این بین رخ داده بود.
بعد از نزدیک به نیم ساعت، وقتی حدود ساعت 9 شب بیرون آمدیم تا به خانه برگردیم، صحنههای آشفتهای را دیدیم و مردمی که در حال دویدن هستند و تلفنهای همراه زنگ میزدند.
من هم تماس خود را بررسی کردم و متوجه شدم که چندین تماس از دست رفته وجود دارد. وقتی به پذیرایی رسیدیم، دیدیم که مردم به تلویزیون بزرگ آنجا چسبیده بودند و در حال تماشای پخش تلویزیونی تکراری اعلامیه قرنطینه نخست وزیر مودی بودند که قرار بود از نیمه شب برای مبارزه با این بیماری کشنده اجرا شود.
بعد از حس کردن وضعیت، برای چند ثانیه بیحس بودم، وحشت زده بودم… … رگهای غازی داشتم… ترس ناشناختهای در ذهنم رخنه کرده بود… حالا چه خواهد شد، چگونه با این وضعیت کنار بیاییم… اگر چه کنم این اتفاق می افتد. جیره، خواربار، شیر، دارو… خیلی سوال بود…
تلفن همراهم مدام زنگ میخورد… پدر و مادرم که در الله آباد زندگی میکنند، همسرم در خانه، برادران کوچکترم که در خارج از کشور زندگی میکنند مدام با من تماس میگرفتند. طبیعتاً همه آنها نگران بودند.
زمان را چک کردم ساعت 9.30 شب بود با همسرم تماس گرفتم – اولین کاری که در آن لحظه انجام دادم – و به او اطمینان دادم که در راه بازگشت به خانه هستم و از او خواستم که به اعضای خانواده بگوید نگران نباشند. سپس به یک دستگاه خودپرداز واقع در مجاورت بیمارستان رفتم تا مقداری پول برداشت کنم، به این فکر کردم که مقداری پول نقد اضافی در این مواقع خوب است.
بیرون دستگاه خودپرداز یک صف طولانی بود و 10-15 نفر جلوتر از من منتظر نوبت بودند. احتمالاً همه آنها تحت تأثیر روانشناسی انسانی یکسانی قرار گرفته اند که پول نقد و سایر لوازم ضروری را برای رویارویی با وضعیت پیش بینی نشده روی هم می چینند.
در نوبت من، نزدیک به 15000 روپیه برداشت کردم و یک ماشین کرایه کردم تا به خانه برگردم. وقتی داشتم به آپارتمانم در پاتپرگنج می رسیدم، به فکر خرید بسته های شیر افتادم. با رسیدن به نزدیکترین غرفه لبنیات مادر، صف مارپیچی از مردم را دیدم که برای خرید شیر و سایر اقلام ضروری صف کشیده بودند.
من شاهد وضعیت مشابهی در خارج از فروشگاه صفال، درست در کنار غرفه مادر لبنیات بودم، جایی که افراد زیادی از جوامع اطراف برای خرید مواد غذایی و سایر اقلام جمع شده بودند.
واضح است که اعلامیه ناگهانی نخست وزیر مودی شروع به نشان دادن تأثیر آبشاری خود بر ذهن مردم وحشت زده کرده بود و تلاش می کردند تا آنجا که می توانند چیزها را احتکار کنند. اگرچه نخست وزیر در اطلاعیه خود از مردم خواسته بود که وحشت نکنند و اطمینان داده بود که عرضه اقلام ضروری ادامه خواهد داشت اما چه کسی اهمیت می دهد.
در کمال تعجب دیدم که جمعیت در هر دو خروجی در کمترین زمان متمایل شدند زیرا مردم میدانستند که تنها چند ساعت تا اعمال قرنطینه باقی مانده است. پرندگان اولیه میتوانستند بیش از نیازشان چیزهایی بخرند و به زودی موجودی هر دو مغازه تمام شد.
خوشبختانه تا آن زمان موفق شده بودم پنج بسته شیر بخرم و با عجله به سمت آپارتمانم رفتم. هنگام باز کردن در، همسرم با انبوهی از سوالات از من استقبال کرد. در غیاب من، او با والدین و همسایههای ما در مورد وضعیت نوظهور و نگرانیها در مورد افزایش موارد ابتلا به کرونا گفتگوهای طولانی داشته است.
بچههای من، یکی در کلاس ششم و دیگری در کلاس 3 – به نظر میرسیدند که این قرنطینه برای آنها چه معنایی دارد، چرا نمیتوانند بیرون بروند، و مهمتر از آن، چگونه خود را به چهار دیواری آپارتمان خود محدود میکنند. برای 21 روز طولانی… .phew.
احتمالاً، مطمئناً آن شب برای همه سخت بود. من هم بی قرار بودم. تا اینکه به خواب رفتم، یک تکان مداوم در ذهنم وجود داشت. مدام به خودم اطمینان میدادم که جیره کافی در خانه وجود دارد، پول نقد کافی، یک سیلندر LPG در آشپزخانه کار میکند و یک سیلندر در انبار نگهداری میشود، به اندازهای که بتواند بیش از ۲۱ روز دوام بیاورد، و دارو و غیره.
روز بعد – روز اول قرنطینه سراسری در هند – کاملاً غیرعادی بود – فعالیت زیادی در بیرون وجود نداشت، وسایل نقلیه از جاده ها خارج شدند، قطارها متوقف شدند، خیابان ها خالی بودند، شهر آرام به نظر می رسید، و کل کشور عملا به بن بست برسد گویی زمان به معنای واقعی کلمه متوقف شده است.
با گذشت روز، کانالهای خبری تصاویری را نشان دادند که پلیسها را بهشدت اجرای قرنطینه و سردرگمی و هرجومرج گستردهای را که محدودیتهای مربوط به قرنطینه در سراسر کشور ایجاد کرده بود، نشان میداد.
به آرامی روزها و ماه ها گذشت، دولت مجموعه ای از اقدامات، محدودیت های جدید، SoP ها را با تاکید بیشتر بر فاصله گذاری اجتماعی و استفاده از ماسک صادر کرد – همه با هدف شکستن زنجیره عفونت های COVID-19 و جلوگیری از تلفات بیشتر.
کار از خانه، پرداختهای دیجیتال و یادگیری آنلاین برای بچهها تا آن زمان به یک فرهنگ جدید تبدیل شده بود و همه ما یاد گرفته بودیم که از این “عادی جدید” ناشی از همهگیری استقبال کنیم.
اگرچه هند، در مقایسه با سایر کشورها، با توجه به جمعیت بیش از 1.3 میلیاردی خود، تا کنون عملکرد نسبتاً خوبی داشته است و واکنش دولت و مدیریت آن با بحران کووید-19 تحسین جهانی را برانگیخته است، اما در ارزیابی پیامدهای واقعی نیز شکست خورده است. اجرای “بی رحمانه و بی رحم” قرنطینه برای اکثریت هندی ها، به ویژه فقرا که بهای گزافی را پرداخته اند.
قرنطینه و سایر اقدامات پیشگیرانه اتخاذ شده توسط دولت ضروری بودند، اما برای پایان دادن به بحران کرونا موثر و کافی نبودند، که از این واقعیت مشهود است که تا 20 مارس حداقل 11،514،300 مورد تایید شده ویروس کرونا در هند وجود داشته است. .، 2021.
بر اساس آمار وزارت بهداشت و بهزیستی، تا این تاریخ حداقل 159 هزار و 370 هندی بر اثر ابتلا به این ویروس جان خود را از دست داده اند.
علیرغم برنامه واکسیناسیون انبوه – بزرگترین در جهان – که توسط دولت آغاز شده است، هنوز کارهای زیادی باید انجام شود. نبرد جهانی علیه همهگیری کووید-19 هنوز به پایان نرسیده است و به نظر میرسد با وجود چندین اقدام پیشگیرانه جسورانه که توسط دولتها انجام شده است، این ویروس به یک شکل یا آن شکل در حال بازگشت است.
اعلام مکرر مقررات منع آمد و شد و قرنطینه شبانه در برخی ایالتها، تعطیلی مدارس و دانشکدهها، مراکز خرید، سالنهای سینما و اماکن عمومی یکی پس از دیگری حکایت از آغاز موج سوم شیوع ویروس کرونا در کشور دارد.
اگرچه چندین واکسن، از جمله دو واکسن که در خانه ساخته شدهاند، امید جدیدی به پایان رساندن این اورژانس بزرگ سلامتی دادهاند، یک رویکرد جامع برای مقابله با بحران COVID-19 مورد نیاز است.
در حالی که دولت باید برای مقابله با این بیماری همهگیر انعطافپذیرتر باشد، اما باید به شرایط و عواملی که میتوانند بخش خاصی از جمعیت را آسیبپذیرتر کنند، رسیدگی کند. به عنوان یک فرد، ما باید درک کنیم که فقط ما می توانیم از خود در برابر ابتلا به ویروس محافظت کنیم و مبارزه با ویروس کرونا تنها مسئولیت دولت نیست. این مبارزه جمعی بشریت در برابر ویروس کشنده است.
