در رفتن منظومه شمسی بر اساس قوانین هشت سیاره (عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، زحل، اورانوس و نپتون) و پنج سیاره شناخته شده (سرس، پلوتون، هامیا، ماکیماکی و برج حمل) است که از این میان پلوتون است. به عنوان یک سیاره نیز شناخته می شود. با این حال، ستاره شناسان بر این باورند که “سیاره” هنوز وجود دارد، اما ممکن است مجبور به جستجوی آن در خارج از منظومه شمسی باشند.
طبق گزارشات فرارو، در سال سوم، ستاره شناسان پلوتون را به عنوان “سیاره کوتولا” طبقه بندی کردند، همان طبقه ای که شامل آریس، سادنا، کویوار، سارس و احتمالاً بسیاری دیگر از اجرام کوچک منظومه شمسی است. آنها تقریباً به عنوان اجسام بدنی تعریف می شوند که آفتاب سوخته هستند، اما به اندازه کافی بزرگ نیستند (برخلاف سیارات معمولی) که با تصفیه مواد بر محیط تسلط پیدا کنند. پس از این ناامیدی در تشخیص سیاره، ستاره شناسان اکنون می گویند. در مجاورت بیرونی منظومه شمسی و شاید در غول غول پیکر پکر اورت، او توانست نهمین سیاره را ایجاد کند.
این تصور که سیاره نهم ممکن است در منظومه فرازمینی منظومه شمسی بوده باشد، اخیرا کشش های گرانشی جدیدی ایجاد کرده است که پارامترهای مداری ذرات کوچک دورتر از نپتون (مایل ها، نصف النهارها و حرکات رتروگراد) را نشان می دهد. سرعت های متفاوتی دارند. تحت تأثیر این جاذبه، جنایت بزرگی در منظومه شمسی بیرونی انجام شد. اگرچه این غول‌ها از دریافت‌ها و عدم قطعیت‌های خیره‌کننده رنج می‌برند، اما علاقه آنها به ایده سیاره نهم تجدید می‌شود.
بر اساس برآوردها، این “سیاره” قدری 3 تا 5 برابر زمین دارد و حدود 3 تا 5 au از خورشید فاصله دارد و به دور آن در حال حرکت است. سیارات در این فاصله بسیار سبک هستند، حتی برای تلسکوپ هایی مانند PanSTARRS و LSST به سادگی قابل تشخیص نیستند. بیشتر منظومه های شمسی در طول امواج نور توسط نور خورشید منعکس می شوند، اما نور خورشید که به عنوان فاصله ثابت از خورشید کشف می کنند از بین می رود. علاوه بر این، فضاپیمای بازیابی شده به تلسکوپ های زمین بازگشت و دوباره عامل مشابهی پیدا کرد. در حومه منظومه شمسی، این اجرام، اگرچه سرد هستند، ممکن است تشعشعات قرمز بیشتری نسبت به نور داشته باشند، که آنها را شناسایی، جذب می کنند، و ستاره شناسان در گذشته در حال کاوش در فضای قرمز در حین کاوش در میدان قرمز بودند.
کشف پلوتون توسط کلاید دبلیو تومبا از رصدخانه لاوال در سال 1930
بنجامین اشمیت، ستاره شناس CFA، یکی از اعضای تیمی بود که از تلسکوپ مترو آتاکاما (ACT) در شیلی برای کاوش سیاره در طول موج های طولی میلی متری استفاده کرد. اگرچه ACT برای مطالعه پس‌زمینه تشعشعات کیهانی مایکروویو طراحی شده است، وضوح و حساسیت آن به زوایای نسبتاً مشابه آن را برای این نوع تحقیقات مناسب می‌کند. محققان حدود 3 درصد از آسمان را از نیمکره جنوبی به مدت 5 سال اسکن کردند و سپس با تکنیک های مختلف از جمله نوردهی و نوردهی، از میلی متر عکس گرفتند تا منابع ضعیف تری را کشف کنند، اما با هزینه کمتر. اطلاعات مکان، پرداخت شده است.
در این جستجو چندین نامزد دیگر (تقریباً 5 نفر از این متخلفان) یافت شد، اما هیچ کدام تأیید نشد و هیچ شناسایی آماری قابل توجهی نبود. با این حال، دانشمندان می توانند سیاره نهم را با تخمین های انجام شده در مناطق بالا و بالایی با اطمینان بررسی کنند و به این نتیجه برسند که به طور کلی با سایر اکتشافات سیاره ای سازگار است. نتایج فقط حدود 5-6 درصد از وجود سیاره را پوشش می‌دهند، اما سایر میلی‌مترهای حساس احتمالاً آنلاین هستند و باید بتوانند این جستجوی سیاره‌ای را تکمیل کنند.
نام موقت این سیاره یک سیاره یخی بزرگ با قطر “تقریبا” احتمالی برابر با 1 تا 2 کیلومتر (قطر تقریباً 2 تا 3 اینچ) در ناحیه بیرونی منظومه شمسی است. وجود این سیاره با یک گروه مداری غیرعادی از سیارات در کمربند بیرونی فضای بیرونی کویپر قابل توجیه است. اولین نشانه‌های وجود این سیاره «در سال» منتشر شد، که در آن ستاره‌شناسان مؤسسه کارنگی و رصدخانه زمین نشان دادند که مدار غیرعادی یک سیاره خاص در کمربند کویپر ممکن است سیاره ناشناخته بزرگی را تحت تأثیر قرار داده باشد. احتمال وجود این سیاره در سیاره «ژانویه» با اعلام نتایج سرعت گروهی کمربند کویپر بسیار افزایش یافت.
منبع: scitechdaily
ترجمه: مصطفی گرفی-فرارو
